Dat had u anders mogen zeggen, mevrouw', zegt de student

'Dat had u anders mogen zeggen, mevrouw', zegt de student tegen mij. Ik zie de teleurstelling (en meer). Ik neem me voor dat de volgende keer anders te doen. Ook docenten leren nog elke dag.

Deze student is superbeleefd, stil, slim en luistert oprecht naar je verhaal. Kortom, een fantastische student die ook nog eens gemotiveerd is. Door namelijk de uitdaging aan om de examens Engels op niveau B2 af te leggen (het hoogst haalbare niveau Engels op het mbo).

Op de middelbare school heeft de student een certificaat voor Engels behaald met daarop een prachtig taalniveau en de hoop daarmee vrijstelling te krijgen op het mbo. Maar helaas, dat is geen 'piece of cake', eerder 'an uphill battle'. De student baalt ervan, maar gaat vol voor het examen.

Er wordt geoefend, opdrachten worden ingeleverd. Ik kijk ze na en voorzie ze van feedback: 'Nu begrijp ik wat jij bedoelt met jouw dyslexie', schrijf ik. 'Ik merk heel erg dat je daar last van hebt als het om spelling gaat. Je hebt een heel bijzondere manier van bepaalde woorden spellen en ik herken aan alles dat je dyslexie hebt. Het probleem is dat we dit niet kunnen oplossen. Dus, ik hoop van harte dat jij een voldoende behaalt voor je spelling. Ik zal dit uitgebreid met jou bespreken in de les. Ik heb wat tips, maar ik weet niet of ze gaan werken.'

Woorden raken

Mijn woorden raken de student, maar niet op de manier die ik bedoelde. Er is teleurstelling, ontgoocheling zelfs. Met zo'n reactie dat ik dat wel anders had mogen zeggen, de student heeft duizend procent gelijk. Het spijt me oprecht dat ik het zó heb geformuleerd.

Wat ik eigenlijk had willen en moeten zeggen, is: 'Wat ik zie zijn geen spelfouten. Het zijn nieuwe prachtig geschreven woorden, anders dan de officiële spelling maar who cares? Het zijn jouw woorden, die je zelf hebt ontworpen, een nieuw verhaal is een nieuwe wereld. En jouw boodschap komt zeer duidelijk over, wat wil je nog meer?'

'Die spelling, tja. Nee, er wordt geen rekening gehouden met dyslexie op het eindexamen, maar misschien moeten we dat anders doen. Jou niet straffen vanwege je dyslexie maar jou daarvoor belonen. Jou niet ontmoedigen maar juist laten bloeien. Wie weet, krijg jij een keer de kans om een column te schrijven, of een boek, of een verhaal. Jouw verhaal!'' Dát had deze student verdiend en zo doe ik dat een volgende keer.

In deze rubriek tekent AD-journalist Janet de Vos wekelijks een verhaal op van een docent van mboRijnland. De verhalen zijn waargebeurd, maar volledig geanonimiseerd om de privacy van betrokkenen te beschermen.